Damarlarında kan değil de, ateş akan adamlardandı o. Ateşi aşk değil, pür-i endişedendi ama. Adamdı o, adamımdı. İki üç sene evvel tanıştık, söylediydi; Hektor’muş adı. Belki de dumansızlardandır, kimbilir.
Başı önde, ağzında çarpık gülümsemesiyle düştü orman yoluna. O yürür, sayarım ben adımını. Yürüyüşünden tanırım ben adamımı. Sırtında tuhaf dünyasının kabuğu kamburunu, gözlerinde bebeğinin yayılmış siyahını. Gözünden okurum, diğer dünyadaki adını.
2012, Şubat 23
1 yorum:
kendime acayipleniyorum bazen. müzik dinliyordum, sonra bişeyler oldu, bu varlık peyda oldu.
Yorum Gönder