ZM / 23

konuyla çağrışımlı sanki.

On dakika sonra 22 yılı devirmiş olacağım sayılı günler toplamı olan yaşamımdan.

23’ü kemale erişin ilk kademesi olarak güzellersek –ki 35 ve 40 yaşlara da yapılmış yaş güzellemeleri vardır- hala içinden çıkmadığımdan emin olduğum ergenlik çağını bitirip, yetişkinliğe adım atmış olacağım.

*

Rakamlara, belki de sembollere takılan biriyim. Tarihlerini ezberleme ihtiyacı hissetmeden hatırıma aldığım çok zaman dilimi var. benimle ne alıp veremediği var ki, sürekli gözüme takılıyor dediğim rakamlar var.

Kesinliği kati olan ve tahmin, sezgi gücümün asla fayda sağlayamayacağı ölüm tarihim var. En çok bunu merak ediyorum –herkes gibi-

*

Saatler var 1’de. Ama çeyrek kala, yirmi var gibi yuvarlak olan saatler gibi değil. şimdi ekranın altında gördüğüm gibi mesela;

05.07.2012, 00.00 

Şu an 22 yıl devrilmiş oldu. Artık 22 yaşını doldurmuş, kemal yaşların –bence- ilki olan 23 e doğru yol alan biriyim.

*

Bazı insanlar geç büyür. Onlardan biriyim. 14 yaşıma kadar bebeklerle oynadım. Büyüdüğüne sevinen, “ben artık çocuk değilim” cümlesini gurur duyarak söyleyenlerden olamadım hiçbir zaman.

*

Büyüdüm, büyüyorum diyecek zamanı geride bırakıyorum şimdi. Bundan sonra yaş almaya, yaşlanmaya başladığımın idrakinde geçireceğim sayılı günler toplamı olan yaşamımı.

Niye öğütler düzüyorum ki kendime? Niye daha iyi için ümitvar cümleler, pekiştirici sıfatlar kullanıyorum ki içime? niye yıl başı temennilerine büründürüyorum ki yaş yazısını. Hepsi hepsi duvarda bir tuğla değil miyim?

Daha fazla yitip gitmeden sonlandırayım yeni yaş, kemal yaşa giriş yazımı.

*

Unutmadan,

yaş almayı dünyada ne elde ettim,  yaş oldu kaç neler becerdim, beceremedim muhasebesiyle birkaç an daha zayi ederek değerlendirmeyin.

Sayılı gündü, yaklaşıyorum, ‘en büyük soru’nun cevabını öğrenmeye yaklaşıyorum sıkıntısıyla, zıkkımıyla ve kaygısıyla idrak edin.

Bitiş cümlem şu olsun;

And it's no sacrifice .

05.07.2012 / 00.23