İtibar

İlk'i 2005'ti.
Sonra 2006, 2007 derken lise sonda okul dergisini ben çıkarmıştım.
İnsan ruhuyla sevdiğine dokunmak da mı istiyor?
Basılı bir eserin hazzı bu mu sadece?

Sonra; aynaya bakar gibi devam eden bir burası...
8. yıla geldi.
İnsan aynada baktığı, seyirlendiği, zeyn'lendiği, kahırlandığı o ruh gözü başka gözlerle de mi çakışsın istiyor?
Bir Ruh Müzesi sakini iken başka kervanları da mı görmek istiyor?

Sonrası; Akademi'de darbe yüzünden çöpe giden bir Polistika kırıklığı...

Ve sonrası; her birine irrite olarak bakılan, sığ bir benliğin ön plana çıkmak hırsından başka bir misyonu olmayan 'bunlar gibi olacaksa hiç olmasın, aman olmasın' denilen koskosca bir dergi ve fanzin çöplüğü... -samimi bir niyet, ve elbette potansiyel barındıran amatör fanzinleri münezzeh tutuyorum bu bahisten.-

Ve nihayeti;

"İtibar dergisinin en önemli düsturu, kişisel ilişkilerle değil, ürünlerinin niteliğiyle hak edilmiş bir itibarı ortak payda olarak kabul etmektir. İmamı Azam’ın “İtibar Ortaklığı” diyerek belirttiği bu ölçüyü, temel prensip olarak almaktadır. Modernizmin, hayatımıza ve dolayısla edebiyatımıza yaptığı en önemli tahribatlardan biri de muteber kimselerin, kendilerini geri çekme zorunluluğunu hissetmesidir. Bu zorunluluğun edebi muhitleri yıktığı aşikârdır. Yıkılan bu muhitlerin yerini, bir takım imaj ve pozlardan ibaret içi boş birlikteliklerin aldığını görüyoruz. Editör saygınlığının ve işlevinin olmadığı bu birliktelikler sonucu, ortak kabul gören metinler ve isimlerin çıkmaması da, edebiyatımızda büyük bir boşluğa yol açıyor. İşte İtibar Dergisi bu boşluğu doldurmak üzere uzun soluklu bir yola çıktı. Bu yolda ahlaki erdemleri her şeyin üzerinde tutarak nitelikli bir yayıncılık yapmayı benimsemektedir."

Bu izah.
Bu izahı sevdim.
İtibar'ı da.