Rousseau'nun Yalnız Gezerin Düşlerindeki yürüyüş yolu, Werther'ın kırları, Balzac'ın beyaz zambaklı vadisi, Jane Austen'in kadınlarının yürüyüş yaptığı bahçeler... İnsan yaşamadığı zamanlara ve mekânlara nasıl bu kadar ait hisseder?
Woody Allen'in Midnight in Paris filmindeki "burada ve şimdi" olmaklıkla senkronize problemi yaşayan kahramanı gibiyim. Burada ve şimdiye ait değil, "orada ve o zaman"a aidim çoğu zaman.
3 yorum:
Anı yaşamak gibi bir şey aslında... Selam ve Dua ile...
İnsanın gizlice sığındığı dünyaları olması ne güzel...
keşif için geldim ama burası derya deniz.ama manzarası şahane!zaman fakiriyim şimdilerde ama her molada bir uğrayacağım.
ve bir çoğumuz böyleyiz aslında.bu yaman çelişkide; bozuk kaldırım taşlarını gören gözler düş bahçelerinde gezer o taşlara takılmamak için.
Yorum Gönder