ZM / Mask

***
En ciddi cümleleri dizerken peşpeşe, kendini aptal hissedebilir mi insan? Ben hissediyorum. Öyle ayrıklaşmış ki içle dışım ya da öyle yapay geliyor ki artık dışım, her türlü absürtlüğü tatbik etmekle geçiyor münasebetlerim.

Ah.

Tüm dünyaya v for vendetta maskesi gülüşüyle bakasım geliyor bazen. Sinsi ve güçlü, inceden çene kenarlarında belirmiş istihza dolu sırıtışlardan değil ama dediğim.  Çarpık, ağzı güler, gözleri pür-i endişe pozisyondaki deli gülüşü gibi belki.

Tüm yapar gibi, -mış gibi durumları idare edecek, o tutarlılığı daim ettirecek sabitlikte değil içim. Gülesim var. Kahkaha atasım.  Düşmüş suratla bakasım var.  Ya da mat gözlerle sabit noktaya dalasım.

*

Sözlüklere, bloglara bakıyorum bir iki senedir. Baktığım sadece ‘diğerlerinin’ içi. Bu da insan, bu da yaratılmış, bu da id sahibi. Beyhude zaman israfı belki. Çünkü bugün bunu giymiş. Bugün okulda surat asmış. Bugün bir şarkıda şunu hissetmiş.

Ne çok benciliz.

Ne yarım, ne yamalağız.

Ama yakınmayacağım tutup da gerçeğimizden. Bencilliğimizden. Her üst güdüye yaptığımız sonsuz empati, bizi her şeyi yapamadan algılayan, kısmen de olsa her türlü durumun içine girebilen, yarım-adamlar yaptı. Bu yüzden şimdi her şeyi yapabileceğimize inanıyoruz.

Dekor lazım sadece. İstediğimiz kılık için, dekor lazım sadece. Sanki yokuz. Üzerimizde, dekorumuzda ne varsa o’yuz biz. O kadarız biz.

*

İnsanların nerdeyse kibir, haset, hırstan hislendiği, hisselendiği bir dünyada, sadece ruhumla var olmak istiyorum ben. Kimseyi yenmek, ezmek,  geçmek derdini taşımadan. 'Hayret ile alemi seyrederek'. Ama beni de zaman doğurduğundan olsa gerek, kılığıma, kılıfıma kanabiliyorum bazen.

Keşke pür-i ruhtan olsak.

*

Bugün gözlerinde umursamazlık kılıfı altında diğerlerini yenme arzusundan gelen haset gördüğüm kız ve şimdi içime sadece pis bir boşluk veren yaşadığım absürtlük beni bu cümleleri düzmeye zorladı.

*

Faydalı bir şeye dönüşebildiği oranda her çöp katlanılabilirdir.

***

2012, mart 24