ZM / Kar Altında Hüzün Denemesi

Cemal Bey'in Köşkü / 2011, ocak

Ketumi: demin gözüme bir Develioğlu sözlüğü ilişti. açıp bakıverdim hemen o naif kelamlara yine; Ruhnevaz ve Ruhefza.. Cemal bey, köşkü, yağan kar, hal-i dilimiz. ne hoş, ne latif bir gün idi. zaman geçtikçe üstünden daha güzel oluyor o günümüz.

Z: o vakit ne iyi olmuş ki, fotoğraflarla o an’ları saklamışız. sanırım biraz özlem oldu. bende de oldu.

K: evet efendim özlem, içim hep özlem dolu. Şiirleri, beyitleri, dağları, eski günleri. hepsi, hepsi çok uzaklarda kaldı sanki.

Z: ama özlemek de güzel değil mi?

K: öyle.

Z: kahırlanmak bile güzel’ken. kıskanmak hep güzel’ken.

2012, ekim

*

Şüphe yok ki ketumi, bu ıssız vadi’ye de olsa, yazılmaktan hoşlanmazdı. Yüzünün, hislerinin belli edilmesinden hoşlanmazdı. Azmi’ye benzemezdi. Antika’cıydı. O’nun yeri sandık içiydi. Azmi’nin müzeciliği o’na göre değildi.

İçine şiirleri, resimleri, parfümleri, her türden geçmişi doldurduğu perişan, eski bir kutsundan başka neyi vardı ki. Birkaç parça elbisesi, yaşlılıktan ağarmış bir lacivert mont, bir üniversite hayatına tanıklık etmiş adidas ayakkabılarından başka. Başka ne’yi vardı ki üzerinde. Görünüşüne dahi önem vermeyen biri, görünmeye önem verir miydi hiç.

Bu yazı için –hoş her zaman şikayetçi oldu bundan- hiçbirine kulak asmayacağım ketumi. Seni cümlelerle dahi olsa ayan edeceğim. Saklanamazsın artık. Herkes bilecek seni.

Ne yaşından, ne isminden, ne o profilden belki de güzel’liğin aynen senin de dediğin gibi hüzün hali olabilecek yüzünden çok bahsetmeyeceğim ama. Cinsiyetini dahi söylemeyeceğim. Ama ruhunu ele vereceğim burada. Buna bir şey diyemezsin. Her şey kurallara uygun.

Seni ilk gördüğüm zaman bundan nerdeyse altı yıl önceydi. En arka sırada oturmuş kağıda çizikler atıyordun. Sonra en arka sırada yanına düştüm. En arka sıranın arkadaşı olduk. Şımarıklığın, ukalalığın sınırlarını zorladık. Birlikte kahkahalar attık. İçime sızdın, ruhuma sızdın. Sonra da geldin benim dostum oldun.

Unutmamın neredeyse imkansız olduğu –hayır o sabaha karşı’yı hiçbir zaman unutmayacağım, kulakların iyi duysun bunu- 21 ocak 2009 oldu sonra. Seni tamamen kaybettiğime emin oldum. Aslında ölmemişsin ki, yine beraber olduk.

Her şeyi zamana göre kodlayan bir kafadan nasıl bir yazı çıkabilir ki. Aynen yukarıdaki gibi, olaylar silsilesi. Oysa ben seni şiir gibi yazmak isterdim. Ya da dosto’nun karakterleri gibi. Elimden gelse o sevdiğin divanların beyitlerine saklayacağım seni. Ama olmuyor ki, içime öfke doluyor. İçimdekileri keskin, incecik ve ölümcül güzel yapamıyorum diye kaba dilime, yeteneksizliğime kızıyorum. Yoksa senin içimi titreştirmen de bir eksiklik yok.

Sevdiğin şarkıları seviyorum –hepsini dinlemediğim için kızsan da bana- özellikle içinde kendini bulduklarını istemesem de seviyorum. Elimde olmadan meyl ediyorum onlara. Shape of my heart, lonely day, isimlerini yazmaya üşendiğim klasik müzikleri.

Bunu sana söylemedim ama eski montunu bile seviyorum. Soğuktan ölecek olsam dahi giymeyecek olduğum o yaşlılıktan ağarmış lacivert montunu. Yolda yürürken bana attırdığın kahkahaları. Ahmet Hamdi Tanpınar tarzı, yerelliklerle, inceliklerle –şu an bile sırf “bilkut abla” hatırına bir kahkaha daha atıverdim- dolu, hicivlerini, esprilerini.

*

Kısa da olsa yazarken bu şeyciği, yağmurdan, ani hava açmalarına kadar her hale soktunuz beni. Ama en çok kar’ı seviyorsunuz biliyorum. Hem neşe hem de hüzün veren kar’ı seviyorsunuz biliyorum. Akşamları beyazlatırken ortalığı, cama yapışıp seyredilen kar’ı seviyorsunuz biliyorum.

Kar’ı seviyorum ketumi.