2009, kasım 12 / "küstüm, beni bıraktığın köşedeyim"

değişkenlik ve emin olmamak çoğu şeyden. bunlar tutarsızlıklarımın, tuhaflıklarımın nedeni. öyle garip ki içim de güçlüyüm ama dışımda net değil çoğu şey. ben hiçbir şey olmak istemeyen, hiçbir şeyle tam olarak huzura kavuşamayacak olan gururlu bir varlığım. ruh hallerime göre davranıyorum. ve onlar, öyle değişkenler ki.

bu nasıl bir şey Allah'ım. önemsediğim bir varlık yok, egosuna saygı duyduğum, kaale aldığım, aslında küçümsemeyeceğim yeryüzünde hiçbir varlık yok. her varlıkta tiksineceğim bayağılıklar, kendimi bile .ok gibi hissettirecek eksiklikler bulduğum halde tepkisiz, sakin ve sessizim.

birazcık enerjim olsa, bir de yaptığım herhangi birşeyi devam ettirebilecek tutarlılık bu .ok dünyada rahat yaşayabilirim. ama böyle olduğu halde yine de insanları önemsemiyorum diyemiyorum. hala moralimi bozacak, kendimi kötü hissettirebilecek güçleri var üzerimde. işte bunun nedeni de gurur. kendimi salmamı engelleyen tek şey gururum.

sırf bu boşvermişlik yüzünden, peş para etmez, eksik ve bayağı beşerlere bile küçük zaferler yaşatıyorum bazen. ama öyle saçmalığım ki, pis bi zevk duyuyorum bu şeyden. evet! beni yendin, yenebildin. sıyırmışlar gibi yazıyorum farkındayım, ama gerçek bu, ben normal biri değilim, hiç olmadım da. Bay Collins gibiyimdir belki de. Dosto'nun budalalarından biriyimdir belki de. böyle saçma şeylere takılıp, bi .ok bile beceremeden gebermek için gelmişimdir bu dünyaya. öyle bi köşede kalmış, unutulmuş, sapıtık düşüncelerle kafayı bozmak üzere olan, arada kalmış bir kızcağızımdır belki de.

bunları yazmaktan da sıkıldım. öyle tuhaf bi acı ki bu. zevk duyuyorum sanki bundan da. bak! seneler geçiyor ama değişen hiçbir şey yok, öyle çırpın dur. evet, artık herşeyden sıkıldım. bunları yazmaktan da, insanlarla konuşmaktan, bir arada yaşamaktan, okula gitmekten, elbiselerimi giymekten, yemek yemekten.. de.

belki de bitecek. benliğimden, gururumdan kurtulsam bu çırpınış bir şekilde bitecek. iyi veya kötü. ama bitecek.

eğer bir gün, günlerden bir gün, ben sadece maddi yönden iyi değişimler gerçekleştirdiğimden dolayı, rahat, mutlu, huzurlu bir hayat yaşarsam bu günlerimi birkaç cümlede özetleyecek olursam, işte o zaman herşey anlamsız olmuş olur.

öyle bi uyuşukluk ki. sevdiklerim birden hiçleşebiliyor. hiçbir şey umrumda değil şu an. aklıma getirdiğim hiçbir şey etkileyemiyor. evet, bu anlamsızlıkta da pis bir zevk var. bak ne güzel! herşey ne kadar anlamsız. bu keşif müthiş bi zevk veriyor insana.

öyle geliyor ki, bir gün birşeyler gelmeye başlayacak ve ben bütün bu gelenleri boş bi tebessümle karşılayacağım. istediklerim.. öyle geç bir zamanda gelmiş olacaklar ki, geldiklerinde yüzümde sadece çarpık bir gülümseme olacak.

yazık.