Kendini mutlak özne, kalan her şeyi/herkesi nesnesi olarak gören zihin, şüpheyi kendinden gayrısına gösterip; Öznesinin Diktatörlüğünde yalnız kendi hükümleriyle hüküm sürer. Kendinden, kendine dahil her şeyden şeksiz şüphesiz emindir.
Şüphe, Öznenin Diktatörlüğünü yerle bir eden ordusuyla çıkagelir. Şüphe, özneyi nesneye çeviririr birden. Hükmünü kaybeder özne. Özne sonsuz kişiliklere bölünür. Hükümsüzdür artık tüm hükümleri.
Peyami Safa "zekânın en sivri noktası şüphe ve tereddüttür" derken haklı. Şüphe; şüphe(yi) edenden, şüphenin kendisinden dahi şüphe etmektir. Öznesini, nesne edebilip her şeyine şüpheyle bakanda eminlik kalır mı?
Kibir, şüphe etmez. Varlığından, varoluşundan, var ettiklerinden öylesine emindir. Aptallığın süslü bir formudur bu yüzden. Ve hepimiz eminliğimiz şiddetinde kibirli; kibrimiz şiddetinde aptal davranabiliyoruz bazen.