Adil değildim. Ufacık bir itaatsizliğe tahammülüm yoktu. Kalbimdeki emmare kralığında isyan çıkarmayacak bir reaya istiyordum sadece. Kral'a asla çıplak demeyecek bir reaya. Oysa Kral çırılçıplak.. Yenilmeye, kıyaslanmaya, dahası cehennem başkalarının güzelliklerini duymaya tahammülüm yoktu. Zorbaydım. Mutlu değildim. Bir kuşun piyano çalan eller edasında sekmesi dahi mutlu edebilirken. Ya da ıslanırken yağmur altında. Kalbimde, kendimi seyrettiğim aynanın aksinde ben, mutlu değildim.
Güzel değildim. Hem de hiç güzel değildim. Hep uyumsuzdu yüzümün kararttıkları. Gülüyordum, içten değil. Duruyordum, solması an olacak, düştü düşecek bir çiçek. Bakıyordum, muhteris, haris. Ve mütekebbir. Yıllar vardı, yüzüm güzel değildi.
*
Aşık değildim.
Değildim.
Değil'lerden oluşuyordum.
Sevilmemeliydim. Sevilmeyi hak etmiyordum. Sevilemezdim. Nasıl olurdu da sevilebilirdim?
*
Aşk adil bir şey değildir. Maşuk adil değildir.
Aşık'a adil davranılmaz.
2014, ocak 22 / 1.47
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder