ZM / Ruh Ütüsü

Açıklanamayan asabiyetin neden olduğu garip tavırlar toplamı. Galiba takıntı, en azından benim takıntı tanımım bu.

*

İlk ne zaman peyda oldu bilmiyorum ama mavi önlüklü zamanlarıma kadar gidiyor. Güzel ve “düzgün” yazma şeklinde baş gösterdi ilkin. Harflerin biçimlerinin göz estetiğimin sempatisini kazanması öyle önemliydi ki, defterin sayfalarını anlık bir sinirle yırtıp attığım çok olmuştur. Ciltlenen defterlerin tükenmez ya da pilot kalemle “etiketleri” atılırken elimin stresten harfleri biçimsiz, yamuk yamuk yazdığı da çok olmuştur.

Sonrası, yüzde malum olan memnuniyetsizlik. Garip bir huzursuzluk.

Bu “düzgün” yazma sıkıntısından hala tam kurtulamadım. Ne zaman derste not tutmanın –sayısal derslerde bile- anlamsızlığını(!) fark ettim, o zaman rahat bir nefes aldım. Yazımı kontrol etme arzusunun kalemi sıpsıkı tutma şeklinde tezahür ettiği parmak ağrılarından geç de olsa kurtulmuştum. Kafam kadar boştu defterlerim.

Ohh.

*

Mükemmeli bilmenin ama asla o’na sahip olamayacak oluşun yarattığı bir huzursuzluk bu. Hiçbir zaman geçmeyecek bir huzursuzluk bu.

*

Giyinirken de çok olur. “Hiçbir zaman içinde tam rahat edemediğiniz  bedeniniz“ de rahat bırakmaz sizi. Elbiselerinizin bir tarafı hep iğreti durur.

Mavi önlüğümün kemerini, önlüğün üzerine aynı kumaştan eklenen o kemerini, karnımı ağrıtacak kadar sıkışım geliyor aklıma.

Huzursuzluğun zaptı, kontrolle olur çünkü. Estetik müptelası beşerlerinin “müdahalelerine” empatiyle yaklaşıyorum şu an.

*

Aynadaki yansımama en sinirli zamanlarda attığımız gülüşlerden birini hediye ettim yine bu gün. Ütüyle özenerek açıyorum kırışıkları geçiyor ama içimdeki bu huzursuzluk, bu bedeni “de” olan huzursuzluk geçmiyor bir türlü.

*

Madem takıntıları taktık bugün kafamıza, düzelim peşpeşe incileri.

İşte benim incilerim;

·         Satır altı çizerken, çizgilerin düzgün bir şekilde ilerlemesi.

·         Pantolların dizkapağı dolaylarındaki pörsümüşlüklerinin, her kullanım sonrası ütünün yüksek buharına maruz kalması.

·         Lise bire kadar başarıyla devam ettirdiğim diğer takıntım ise, defterlerimin üzerine nakşettiğim yazılarımın düpdüzgün ve güpgüzel yazılması.

·         12 yaşına kadar devam ettirdiğim, bildiğim tüm duaların ailemdeki tüm bireylere belirli bir sıra gözetilerek ardı ardına okunması.(dua anlayışımda önemli değişiklikler oldu ilerleyen yaşlarımda)

·         14 yaşında artık oynamayı bırakayım(!) dediğim barbie, sindy(markaları bunlar değildi) bebeklerin, kardeşimle ellerimizle diktiğimiz küçük elbiselerinin dikişlerinin minicik ve düzgün olması.