2007, ekim / "içim sisliydi, Canca sisliydi"

yağmur yağıyor. ekimin başları, yani normal. sis de var. her yeri kaplamış, hava yok, nefes yok. yeşil daha fazla hala ama gördüklerim sarı olanlar, çürümüşler, toprağa karışmışlar.

içimi ısıtan hiçbir şey yok. ama üşümüyorum da. tuhaf olduğumu söylüyorlar. yağmur yağıyor içimde ama normal değil. ağlayamıyorum artık, belki de hiç, ama yağmur yağıyor.

üzerinde düşünülmemiş yanlışlarım var. o an yapılan, sonra pişman olunan, geriye dönülemeyen. sis artıyor, önümü göremiyorum. güneş tam karşımda ama öyle gizli ki. şimdi açtı ama inanmıyorum ona. az sonra gidecek biliyorum. çünkü akşam gelecek. gelecekti de zaten.

herşeyi değiştirmek istemek, kendimi, yazdıklarımı ve dünya'yı. içimi yönetemiyorum ama ben kraliçeyim. yönetilecek ne onu da bilmiyorum. aklım mı, duygularım mı? keşke doğruyu bilseydim, artık aramak istemiyorum.

kafam öyle dolu ki. rahatlamak, kaçmak, kurtulmak için uyuyorum bazen. tatmin ne, anladım bulduklarımda değil. şimdi onu görüyorum. öyle ihtişamlı ki. tek başına ama her şey. Canca.

aslında sevdiklerim; benim. o sivri tepe de öyle. o benim. diğerlerine benzemiyor. üzerinde yeşillik yok. ama ben onun en olduğunu biliyorum. hatta inanıyorum.

kimim ben? orda yaşamak isteyen bir kraliçeyim. yöneteceklerim var suretliler orda olmasa da. ruhum hastalandı ama iyileştireceğim. aklım karışık ama çözeceğim. güneş dağıldı, sisler de yok, yağmur önceden dinmişti zaten. ama umut değil beni iyileştirecek olan.
benim.

yaşamak ve ölmek. ikisi de bende. ölmeyi sevsem de, yaşamayı seçmek. kendimden başlayarak, yaşatmak.

içimden gelerek,
içimden vererek,
hasta ruhumdan isteyerek.

sisler gitti, rahatladım ama biliyorum bir anlık.
yine sis gelecek, yine yağmur yağacak, yine ruhum hasta olacak.
ne fark eder? ben kraliçeyim.